Voor velen staat de vakantieperiode voor een tijd van ontspanning, plezier en verbinding. Waar je hoopt op een tijd van samenzijn, ontstaat vaak een patroon van controle, spanning en teleurstelling. Van het wel of niet gaan, de bestemming, tot aan het ritme, de regels en het verloop. Altijd op zíjn manier. Voor jou als partner of voor je gezin blijft er weinig ruimte over om écht te genieten, want het draait om zijn wensen, zijn plannen en zijn wil. 

Ik hoef social media maar te openen en de term narcisme komt voorbij. Dat kan natuurlijk bepaald worden door mijn algoritme, maar het zette me wel aan het denken. Want ook in gesprekken met anderen, als ik vertel wat ik doe, krijg ik vaak erkenning terug, dat er altijd wel iemand is die hiermee te maken heeft gehad. Het lijkt wel of narcisme ineens overal is. Is het dan een hype? Of is het iets wat er altijd al was, maar nu pas zichtbaar aan het worden is?